Chapter First / The Beginning Of The Second Part

Nie chcę być wspominany,

Nie chcę być widziany,

Nie chcę być bez ciebie.

***

Każdy koniec jest początkiem czegoś nowego. Każdy początek zwiastuje koniec. Nasze życie składa się wyłącznie z początków i końców. To błędne koło. Po co się starać? Po co próbować? Dlaczego ma nam zależeć, skoro dobrze wiemy, że ten stan nie będzie trwał wiecznie? Nie oszukujmy się. Prędzej czy później jakieś wydarzenie będzie jednocześnie końcem, a my zaczniemy od nowa. Zaczniemy pisać nową historię.

15 października.

8 7656, 81277 godzin. 365 dni. 12 miesięcy. Rok.

Rok bez Harrego, Zayna, Louisa, Liama i Nialla. Rok bez One Direction. Rok bez najlepszych przyjaciół.

Zaraz po opuszczeniu ich domu wyjechałam do dziadków. Teraz, gdy zmarli, jestem znowu w Nowym Jorku. W mieście, którego postanowiłam już nigdy nie odwiedzić. W domu, który obudził we mnie tyle wspomnień.

Daję radę. Na początku było źle, bardzo źle. Nie jadłam, nie rozmawiałam z nikim, całe dnie spędzałam w pokoju leżąc na łóżku i słuchając muzyki, która stała się moją nową, jedyną, niezastąpioną przyjaciółką. Chłopcy próbowali się ze mną kontaktować. Pisali na Twitterze, dzwonili na numer moich dziadków, ale na brak jakiejkolwiek odpowiedzi z mojej strony po prostu przestali. Tęskniłam. Cholernie mocno tęskniłam. Nie było dnia, w którym nie myślałabym o nich. Ale teraz nie czuję już nic. Jest we mnie ogromna pustka. Zero smutku, bólu, ale też szczęścia, uśmiechu. Wszystko wyparowało, zniknęło. Zmieniłam się. Moje kiedyś długie, blond loki sięgają teraz zaledwie do obojczyków i mają o kilka tonów ciemniejszą barwę. Oczy nie błyszczą już tak jak dawniej, są szare, matowe, bez wyrazu. Brakuje mi ich niebieskiego koloru i iskierek, które pojawiały się, gdy tylko w pobliżu zjawiał się któryś z chłopaków.

Wyleczyłam się z nich. Długo to trwało, ale dałam radę. Przez kilka pierwszych miesięcy widziałam ich w każdym przechodniu, czułam na sobie ich dotyk, zapach. Wszystko przypominało mi o ich istnieniu. Nie mogłam się od nich uwolnić. Na szczęście to minęło i teraz mogę w miarę normalnie funkcjonować.

***

Już od pewnego czasu po internecie krążą plotki o tym, że One Direction ma niedługo koncert w Nowym Jorku. Na początku nie wierzyłam w to, nie chciałam wierzyć, ale gdy dwa dni temu, na ulicy zobaczyłam mulata, który najprawdopodobniej był moim przyjacielem sprzed roku i chłopaka w loczkach trzymającego w ręku smycz, do której przypięty został, już dużo większy, pies, dotarło do mnie, że plotki, tylko najprawdziwsze fakty.

Wszystko wróciło. Każdy uśmiech, każda łza, każdy dotyk, każdy pocałunek, każde słowo, każde wydarzenie, każda chwila. W mojej głowie pojawiały się obrazy, o których przez ten rok próbowałam zapomnieć. Wmawiałam sobie, że to nie musieli być oni, że to mógł być ktoś inny, ale szybko wybiłam sobie tą myśl z głowy. „Wszystko będzie dobrze Isabell, Nowy Jork to ogromne miasto, jest naprawdę mała szansa na to, że jeszcze kiedykolwiek ich zobaczysz...”

16 października.

Przemierzałam szybko wąskie, zatłoczone chodniki Nowego Jorku przeklinając w myślach chęć porannego spacerku do pracy. W jednym ręku trzymałam kawę ze Starbucksa, która, przez kilka ostatnich miesięcy, stała się niezbędnym punktem na mojej liście porannych rzeczy do zrobienia, a w drugim nadgryzionego pączka ze smakowicie wyglądającą, różową polewą i wiórkami kokosowymi, który, ostatnimi czasy, zastępował moje śniadanie. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że to niezdrowe, ale nie miałam czasu jeść w domu z jednego, prostego powodu – jestem niesamowitym śpiochem i nie umiem się zmusić do wcześniejszego wstawania, nawet jeżeli w grę wchodzi jedynie kilka minut. Każdego dnia żałowałam, ale i tak codziennie konieczne było pokonywanie, stosunkowo krótkiej, drogi do pracy praktycznie biegnąc. Jedynym tego plusem była znaczna poprawa mojej kondycji.

Przechodziłam przez czarno-białe pasy dzielące mnie od celu mojej wyprawy. Lekko pchnęłam drzwi ze sporym napisem „Zapraszamy”, aby po chwili poczuć ten specyficzny zapach kawy z mlekiem i ciasta malinowego. Gdy tylko moje oczy dostrzegły drobną osóbkę siedzącą za ladą i przeglądającą, zapewne któryś z kolei, magazyn o modzie, na mojej twarzy pojawił się radosny grymas. Dziewczyna usłyszawszy dźwięk dzwoneczka, który informował o przybyciu klienta, wychyliła nos zza gazety, by po chwili odwzajemnić uśmiech.

- No, no, Isa, jestem w szoku. Tylko trzy minuty spóźnienia. - powiedziała, wcześniej zerkając na duży zegarek wiszący na jednej ze ścian.

- Starałam się. - podeszłam do niej i czule musnęłam jej zaróżowiony policzek. Była jedną z najbardziej wrażliwych i delikatnych osób, które kiedykolwiek poznałam. Spotkało ją wiele niesprawiedliwych rzeczy, ale za wszelką cenę nie daje tego po sobie poznać. W jej życiu nie ma czasu na smutek czy łzy, chyba że te szczęśliwe. Jest wzorową optymistką, potrafi kochać za nas obie. Od momentu mojego powrotu do miasta bardzo się ze sobą zżyłyśmy, zaprzyjaźniłyśmy. Była młoda, a pomimo to już ciążył na niej obowiązek wychowywania rocznego dziecka, które oczywiście nie było planowane. W dodatku utrzymywała je sama, ze względu na rozstanie z jego ojcem, który, jak mi opowiadała, dużo podróżuje i w jego życiu nie ma miejsca na dziecko. Tak więc rozstała się z nim, uprzednio nie informując go o tym, że jest w ciąży. Dopiero kilka dni temu postanowiła się z nim spotkać i wszystko wyjaśnić, a miała do tego świetną okazję, bo, z tego co mówiła, aktualnie przybywał w Nowym Jorku. Nigdy nie opowiadała mi o ojcu małej Melanie. Wiem, że to nie był jeden z łatwiejszych tematów dotyczących jej życia, więc nie nalegałam. Stwierdziłam, że jak będzie chciała, to sama mi o wszystkim powie.

- Muszę lecieć. Skoczę do domu, żeby się przebrać i idę na spotkanie z ojcem Melanie. - mówiła, a ja wiedziałam, że się stresuje. No bo w końcu kto po roku nieobecności chciałby się spotkać z osobą, która kiedyś była ważną częścią życia i do tego oznajmić jej, że ma dziecko?

- Możesz mi podrzucić małą, będziecie mieli więcej luzu. - uśmiechnęłam się pokrzepiająco, co szatynka z trudem odwzajemniła.

- Spadłaś mi z nieba, dziewczyno. - wyraźnie odetchnęła. - Dobrze, że zaproponowałaś, bo samej głupio by mi było cię o to prosić.

- Daj spokój, dobrze wiesz, że uwielbiam twojego aniołka. I w dodatku poznam jej tatę! - puściłam dziewczynie oczko, na co obie się zaśmiałyśmy. - Leć, bo się spóźnisz. - drugi raz tego dnia musnęłam jej policzek i wzięłam się za obsługiwanie klientów, którzy byli trochę zniecierpliwieni. W „Raspberry Paradise” pracowałam już dobre cztery miesiące i szczerze mówiąc kochałam to zajęcie. Miałam okazję poznać wspaniałych ludzi, a cały wystrój pomieszczenia był niesamowity, co dodatkowo umilało przebywanie w kawiarni. Ściany miały soczyście malinową barwę, oprócz jednej, karmelowej, na której wisiały czarno-białe fotografie ze sławnymi osobistościami odwiedzającymi lokal. Świeczniki i piękne obrusy zdobiły dość duże stoliki, a piękne firanki przysłaniały spore okna, które dostarczały wystarczającą ilość światła, więc nie było potrzeby by jarzeniówki ciągle się paliły. W powietrzu unosił się cudowny zapach, który sam z siebie powodował, że ludzie robili się głodni.

Usłyszałam charakterystyczny dźwięk obwieszczający o przybyciu klienta, ale akurat byłam w trakcie czytania niezwykle interesującego artykułu w gazecie pozostawionej przez moją przyjaciółkę.

- Co podać? - zapytałam nie wychylając głowy zza magazynu.

- Bell? - usłyszałam głos, którego tak bardzo nie chciałam znać. Podniosłam głowę, a na widok tej twarzy w moich oczach pojawiły się łzy.

- Czemu zawsze musicie się zjawiać wtedy, gdy zdążę poukładać sobie wszystko i zacząć normalnie funkcjonować? - wyszeptałam. - Było już tak dobrze, a tu nagle pojawiasz się ty i niszczysz wszystko.

- Czemu stałaś się taką ogromną egoistką? Czemu myślisz tylko o sobie? Nie wiesz co my czuliśmy! Harry przeżywał piekło, płakał po nocach, cholernie tęsknił! Obiecałaś im że ich nie zostawisz! Że nas nie zostawisz! - zabolały mnie te słowa, a ból był nie do zniesienia.

- Wyjdź stąd i nie mów chłopakom o tym, że tu pracuję, Elizabeth.

***

- Jestem! - usłyszałam radosny głos dziewczyny. - Isa, co się stało? - zapytała, gdy tylko zobaczyła moją bladą twarz.

- Nic, trochę źle się poczułam, zaraz mi przejdzie. Zjadłam za dużo ciasta. - wysiliłam się na uśmiech i żartobliwy ton, a po chwili trzymałam w rękach malutką Melanie.

- Nakarmiłam ją, przewinęłam, więc nie powinna sprawiać większych problemów niż do tej pory. - zaśmiała się.

- Ona nigdy nie sprawia problemów, to aniołeczek.

- Chyba tylko jak śpi.

- Jak się trzymasz? - zmieniłam temat, bo ujrzałam na twarzy dziewczyny grymas.

- Tak strasznie się boję, Isa. - westchnęła. - Co się stanie, jeżeli on nie będzie chciał mieć nic wspólnego ze mną i małą?

- Nie mów tak. Musisz dać mu czas na oswojenie się z tym, że ma córkę. Pewnie będzie w szoku, ale cię nie zostawi. Przecież nie zakochałabyś się w jakimś draniu. - uśmiechnęłam się.

- Chciałabym mieć do tego takie samo podejście jak ty... - szepnęła, a gdy zobaczyła sylwetkę osoby stojącej w drzwiach jej twarz automatycznie zrobiła się biała jak ściana. Zabrałam się za robienie wcześniej zamówionej kawy, a do dziewczyny podszedł już chłopak.

- Isabell. - usłyszałam głos szatynki i podniosłam głowę, a filiżanka, którą trzymałam w ręku, wyślizgnęła mi się z rąk i z hukiem spadła na podłogę rozbijając się przy tym na drobne kawałeczki. Nigdy, nigdy nie spodziewałam się zobaczyć tej twarzy, tych oczu, tej osoby. Nie tutaj, nie dzisiaj. To niemożliwe.

- Eleanor, błagam, powiedz, że to żart.

***

Cześć Miśki!

Wracam do was po krótkiej przerwie.
Wiem, że miał być w poniedziałek, no ale cóż. :D

Nie chciałam przeciągać momentu spotkania Isabell i chłopaków, bo takie rozdziały są z reguły nudne i ciężko się je pisze.

Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem. :)

Wyświetleń jest już ponad 3 tyś, i liczba z każdym dniem rośnie. :D

Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał, czekam na szczere opinie. :)
Aby przejść do piosenki, z której jest brany cytat należy na niego najechać i kliknąć. :)

Evil.