Chapter Twelfth.

Następny rozdział = 7 komentarzy

Z perspektywy Isabell.

- Zayn, podasz mi wreszcie tą rzodkiewkę?! - krzyczałam do chłopaka z kuchni.

- No przecież idę!

- Mówiłeś to jakieś 10 minut temu, a ja nadal czekam! Więc jeśli chcesz jeszcze kiedykolwiek zobaczyć Perrie lepiej się pośpiesz! - nadal się darłam. Byłam strasznie rozdrażniona, bo Harry nie wychodził od Lou już jakieś dwie godziny. Martwiłam się, to normalne, a w dodatku chłopcy nijak nie pomagali mi w oswojeniu się z sytuacją, wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej to utrudniali. - Zayn!

- Trzymaj. - chłopak pojawił się w kuchni. - Tylko spokojnie, bo jeszcze zrobisz sobie krzywdę.

- Prędzej tobie. - mówiłam zdenerwowana krojąc ogórka.

- Bell, uważaj na palce.

- Auć. - syknęłam, gdy ostrze noża przeżyło bliskie spotkanie z moim kciukiem. - Cholera. - zaklęłam po stwierdzeniu, że raczej nie obejdzie się bez plastra.

- Daj, pomogę ci. - mówił łagodnie Zayn, po czym przykleił opatrunek na przemytą wcześniej ranę. - Idź do siebie, ja skończę.

- Dziękuję. - szepnęłam cicho i musnęłam jego policzek.

***

Chwilę potem już byłam w pokoju. Położyłam się na łóżku, przykryłam szczelnie kołdrą i próbowałam zasnąć. Czułam się potwornie, miałam wrażenia, że moja głowa zaraz wybuchnie. Zacisnęłam mocniej powieki, aby choć trochę przechytrzyć ból. Niestety nijak mi się to nie udawało.

Sen przyszedł z wielką trudnością, a gdy zasypiałam to na trzydzieści, maksymalnie czterdzieści minut.

- Proszę, błagam, chcę spać, skończyć już ten dzień. - szeptałam do siebie kołysząc się na łóżku. Z oczu ciekły mi łzy, sama nie wiem dlaczego. - Proszę...

Z perspektywy Harrego.

Siedziałem z chłopakami w salonie i, podobnie jak wcześniej dla Louisa, opowiadałem im o całym zajściu z Isabell.

- No stary, gratuluję. - poklepał mnie po plecach Zayn. - Z niecierpliwością czekamy na dalszy rozwój zdarzeń. - zaśmialiśmy się.

- Ja tam wolę jedzenie. - powiedział Niall, na co każdy z nas wybuchł gromkim śmiechem.

- Nikt w to nie wątpi blondasku. Wszyscy dobrze wiemy, że jedzenie to twoja wielka miłość. - mówił Louis próbując opanować śmiech, co nijak mu nie wyszło, bo po chwili już leżał na podłodze i rechotał w najlepsze. Stawiam, że nawet nie wiedział z czego tak dokładnie się śmieje, co w zasadzie mu nie przeszkadzało. Po kilku minutach wgapiania się w przyjaciela my również się do niego przyłączyliśmy. Teraz już nasza cała piątka zwijała się na podłodze ze śmiechu.

- Dobra, dosyć tego dobrego. - jako pierwszy opanował się Liam. - Idźcie kończyć kolację.

- Ale po co? Kto normalny je kolację o północy? - wtrącił się Zayn.

- Nie dyskutuj, tylko marsz do kuchni kroić rzodkiewkę. - nie odpuszczał, na co reszta zmroziła go wzrokiem. Louis już otwierał usta aby coś powiedzieć, ale z góry dobiegł naprawdę przerażający krzyk. Z początku chyba żaden z nas nie wiedział o co chodzi, ale gdy uświadomiliśmy sobie, że to Isabell natychmiast zerwaliśmy się i szybko pobiegliśmy na górę.

- Bell! - krzyknąłem w progu pokoju, a to, co zobaczyłem przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Stanąłem jak wryty na środku pokoju i dosłownie nie wiedziałem jak mam się zachować. Chłopcy, gdy już mnie wyminęli również zaniemówili. Isabell siedziała na łóżku żałośnie płacząc i wtulała się w Elizabeth, która głaskała ją po głowie. Przeszedł przeze mnie dreszcz zazdrości. To ja powinienem przy niej być, to przy mnie miała zawsze czuć się bezpiecznie.

Gdy już otrząsnąłem się z szoku natychmiast usiadłem koło miej i otoczyłem ją ramieniem posyłając Elizabeth wdzięczne spojrzenie na co tylko smutno się uśmiechnęła.

- Cicho maleńka, już jestem. - szeptałem prosto de jej ucha i od czasu do czasu muskałem ustami jej czoło, a dziewczyna wtuliła się w mój tors i szlochała jeszcze głośniej. Nie cierpię kiedy ona płacze, gdy widzę jej łzy coś ściska mnie za serce, bo wiem, że jedyne co mogę zrobić to przytulić ją i dać jej się wypłakać.

- Chyba miała zły sen. - powiedziała cicho Elizabeth. - Przepraszam, że przyszłam, ale usłyszałam krzyki i chciałam sprawdzić co się dzieje.

- Dziękuję. - uśmiechnąłem się.

- Nie ma za co. Fajnie jest wiedzieć, że ona ma kogoś jak ty.

- To znaczy kogo?

- Kogoś, komu zależy na jej szczęściu. - powiedziała, a ja zmieszałem się odrobinę. - To widać Haroldzie.

- Błagam, tylko nie „Haroldzie”. - jęknąłem na co dziewczyna się zaśmiała.

- Przepraszam, nie wiedziałam czy mogę...

- Możesz. - uśmiechnąłem się serdecznie w jej kierunku. - Bardzo to widać? - zapytałem po chwili ciszy.

- Bardzo. Patrzysz na nią z taką ogromną miłością, współczuciem. Przeżywasz wszystko z nią. Z resztą, zakładam, że ty też nie jesteś jej obojętny. Gdybyś był zapewne odepchnęłaby cię po kilku sekundach. - zaśmialiśmy się. - Powiedziałeś jej co czujesz?

- Poniekąd. - mruknąłem spuszczając wzrok.

- Rozumiem. Może nie będę wam przeszkadzać. - puściła do mnie oczko i podniosła się z łóżka.

- Zostań. - usłyszeliśmy cichy głos Isabell. - Chyba musimy porozmawiać. - dodała już nieco głośniej.

- To może ja was zostawię. - zaproponowałem. - Przyjdź do mnie później. - szepnąłem w kierunku Bell i wyszedłem z pokoju.

Z perspektywy Elizabeth.

Bałam się. Cholernie się bałam. Nie chciałam znowu wdawać się w kłótnie z nią, była dla mnie zbyt bliska. Nadal nie umiałam pogodzić się z tym, że ją straciłam. A może po prostu tego nie chciałam? Nie wiem. Pewne było jedynie to, że oddałabym wszystko aby ją odzyskać.

- Jaki on jest? - zapytała po kilku chwilach niezręcznej ciszy.

- Kto? - zapytałam nieco zmieszana jej zachowaniem. Już tak dawno nie słyszałam jej normalnego głosu.

- No twój chłopak, a kto inny. - uśmiechnęła się. Tak, dobrze widziałam. Ona się uśmiechnęła! Uśmiechnęła się do mnie! W duchu aż szalałam z radości.

- Chyba były chłopak. - sprostowałam.

- Jak to były? - widocznie nie spodziewała się tego.

- Normalnie. Ludzie najpierw się w sobie zakochują, a potem zrywają.

- Nie mów do mnie jak do debila. Czemu się rozstaliście?

- Zerwał ze mną, gdy dowiedział się, że muszę przeprowadzić się do Londynu, bo moi rodzice nie chcą zostawiać mnie samej gdy wyjadą na urlop do Paryża. - mówiłam.

- Co? Na jaki znowu urlop? Przecież John mówił... - urwała. - Zabiję go. - powiedziała po czym szybko wybiegła z pokoju.

Z perspektywy Isabell.

- Uknuliście to! - ryknęłam gdy wbiegłam do jego „biura” trzaskając drzwiami.

- Bell, dziecko, ja pracuję. - mówił spokojnie. - Przyjdź póź...

- Nie! - przerwałam mu. Nie wyobrażał sobie nawet jaka byłam zła. - Możesz mi wytłumaczyć co chcieliście osiągnąć zapraszając ją tutaj?!

- Nie wiem o czym mówisz. - wydawał się odrobinę rozdrażniony.

- Nawet nie próbuj kłamać. - syknęłam. - Mogliście chociaż wymyślić jakąś wspólną wersję wydarzeń, a nie lecieć na spontana. Chociaż pewnie nie przewidzieliście, że będziemy ze sobą rozmawiać, no nie?! - krzyknęłam. - Nie wiem, co chcieliście osiągnąć poprzez kłamstwo.

- Naprawdę nie mam pojęcia o czym ty mówisz Isabell, ale nie podnoś na mnie głosu. - powiedział opanowanie.

- Czy ty jesteś taki głupi, czy tylko udajesz?! - ryknęłam w ogóle nad sobą nie panując. - A może kłamiesz już tak długo, że nawet o tym zapomniałeś?! Dobrze wiesz ja się czułam po jej stracie. A ty sprowadzasz ją do domu po kilku dniach od ich śmierci i myślisz, że będzie dobrze?! Nawet z chłopcami nie rozmawiałam, co dopiero z nią!

- To nie miało tak wyglądać. Chcieliśmy żebyście się pogodziły, bo wszyscy dobrze wiemy, że byłyście najlepszymi przyjaciółkami. Kiedyś nic nie było w stanie was rozdzielić. Nawet jak się kłóciłyście to po kilku godzinach godziłyście się rzucając się sobie w ramiona. - jego opanowanie zaczynało mnie jeszcze bardziej drażnić, ale nie przerywałam mu. - Z resztą, to była doskonała okazja, żeby jej rodzice pojechali na wymarzoną podróż do Francji. - posłał przepraszający uśmiech w moją stronę. Nic nie odpowiedziałam. Po prostu obróciłam się na pięcie i wyszłam. Skierowałam się w stronę jego pokoju, potrzebowałam bliskości

***

.

- Mogę? - zapytałam po uchyleniu drzwi.

- No pewnie. - uśmiechnął się. Podeszłam do niego i już kolejny raz tego dnia wtuliłam się w jego tors wdychając zapach jego perfum, za którym już zdążyłam się stęsknić. - Co się stało? - szepnął w moje włosy.

- Przejdziemy się?

- Teraz? Jest grubo po północy. - powiedział wyraźnie zaskoczony.

- Proszę... - szepnęłam.

***

Spacerowaliśmy ciemnymi uliczkami parku. Milczeliśmy, ale to nie było niezręczne. Napawaliśmy się nawzajem swoją obecnością, to zastępowało wszystkie zbędne słowa. Co jakiś czas zerkaliśmy w swoją stronę posyłając sobie uśmiechy.

- Bell... - chłopak zatrzymał się na środku chodnika i splótł nasze dłonie. - Ja... nie bardzo wiem jak mam ci to powiedzieć... - jąkał się. - Jeszcze nigdy nie czułem czegoś takiego, jest to dla mnie zupełnie nowe i boję się. - podniósł głowę i spojrzał w moje oczy. Jego wzrok był niepewny, pełen strachu, ale można było dostrzec w nich pojedyncze iskierki szczęścia. - Ja... kocham cię, Bell. 

~*~

Wiem, ze zwaliłam, nie zabijajcie mnie. :<

Ogólnie miałam całkiem inną wizję tego rozdziału, miał się skupić głównie na Harrym i Bell,ale pomyślałam, że to raczej mi nie wyjdzie no i stworzyłam takie coś.

Miało być dłuższe i wgl, ale jakoś nie mam czasu na pisanie.

Przepraszam, że tak długo czekaliście.

Dziękuję, za wszystkie wspaniałe komentarze, 1 817 wyświetleń i 6 obserwatorów. :D

Z radością stwierdzam, że jest was tu coraz więcej! :>

Ostatnio nie wyrabiam z pisaniem, więc dlatego czekam na aż 7 komentarzy, będę miała więcej czasu na napisanie rozdziału. :)

Dziękuję za wszystkie głosy na blog miesiąca. :)

Ev.